صـداى بـال سـمـنـد سـپـيـده می‌آیـد            يـلى كه سيـنه ظلـمت دريـده می‌آیـد

گرفته بيرق تابان عشق را بر دوش            كسى كه دوش به دوش سپيده می‌آید

طلوع بركه خورشيد تابناك دل است            سـتـاره‌اى كه ز آفـاق ديـده مـی‌آیـد

بهـار آمـده با كـاروان لالـه به بـاغ            به دشت ژالـه گـل نـو دميـده می‌آید

به سـوى قـلـۀ بـی‌انـتهـاى بـيـداری            پرنده‌اى كه به خون پَر كشيده می‌آید

درآن كران كه بود خون عاشقان جوشان            شهيد عـشق سر از تن بريده می‌آید

بـه پـاســدارى آيـيـن آســمــانـى مـا            گـزيـده‌اى كه خـدا برگـزيـده می‌آید